S
SoruCevap
Bu gece göğsümden kan sızıyorum…
Fitili ateşlenmiş tahrip gücü yüksek bir veda havasındayüreğimin iklimi…
Tabut çivileriyle mıhlandığım bir yolda
Sesini duyuyorum gün ve gece cakışmasının…
Yıldırımlar düşüyor alın çatıma sabah ezanlarıyla…
Dar bir odadagürültüyle kapanan demir kapıların paslı ağırlığı çöreklenmiş üstüme…
Dağladım uysal hücrelerimidokunmayın bana…
Küskün bir ay dokunmuşimlası bozuk alfabeme…
Kendi devrilmişliğime devrik cümleler tüketiyorum…
Cinayet süsü verilmiş intiharlar tasarlıyorum zihnimde..
Git gide ağırlaşan hükümlülüğümeağırlaşmış müebbetler ekliyorum.
Ateşe verilmiş barikatlar kuruyorumtımarhaneye dönüşmüş odamın kapısına.dokunmayın bana..ölümcül bu sevda
Kirpiklerimde ağırlaşan tuzlu suların gel-git leriyle uzanıyorum taş uykulara…
Sıçrayarak uyanıyorum sensizlikte…
"söyle hangi durağa yaslanmaktasın.."
Aşk’a son ayaklanışımızda bulduğumuz o şiirkanayarak dökülüyor şimdi dudaklarımdan…
Gönlüm bomboş bir savaş alanı yağmaladığım kadar yağmalanıyorum..
Bu gece göğsümden kan sızıyorum…
Tam şuramdasol yanımda kaldı parmak izin…Keskin bir ışıkla gölgelendirdiğim gözlerini unutmadım…Bende kaldı işvebaz bakışların…Yeni sökülmüş bir tırnak acısı kadar sinsi bir ağrının koynundayım…
Uykusuzluk nöbetlerinin azdırdığı uyuyamam nöbetlerinde;
İçimdeki öfkenin yıldırımlarıyla yanıyor ormanlarca yeşil ağaçlarım…
“söyle hangi kapının eşiğindesin”
Sancılı bir sevinci yeni toplamışken dahakapkara hüzünler yerleşti içime…
oysa hesapsızca başlamıştım içimdekileri dökmeye.
Uzaktan başlamıştım çırpmaya ellerimi…
“söyle hangi yolculuğun başındasın”
Kaç kere bağırdım arkandan…yoktun…
O günden sonra bende sustum…
Şimdi ya vazgeçip düşeceğim bakışlarından
Ya da asacağım kendimi kirpiklerinin darağacına…
Ahh yüreğim …
Ala bir taysın daha..boş sözlere köpürüyor harflerin…
Yeter… doğ artık yeniden…vaktidir kendine rücu etmenin…
Öksür ve kekele …ve kus içinden öfkeni…
Ah deli Yüreğim;
Ölümcül sözler bunlar…yaşatamadım hiçbirini..
Çok kirlendik..kirlidir aşk…
Hasan Karadeniz...
Fitili ateşlenmiş tahrip gücü yüksek bir veda havasındayüreğimin iklimi…
Tabut çivileriyle mıhlandığım bir yolda
Sesini duyuyorum gün ve gece cakışmasının…
Yıldırımlar düşüyor alın çatıma sabah ezanlarıyla…
Dar bir odadagürültüyle kapanan demir kapıların paslı ağırlığı çöreklenmiş üstüme…
Dağladım uysal hücrelerimidokunmayın bana…
Küskün bir ay dokunmuşimlası bozuk alfabeme…
Kendi devrilmişliğime devrik cümleler tüketiyorum…
Cinayet süsü verilmiş intiharlar tasarlıyorum zihnimde..
Git gide ağırlaşan hükümlülüğümeağırlaşmış müebbetler ekliyorum.
Ateşe verilmiş barikatlar kuruyorumtımarhaneye dönüşmüş odamın kapısına.dokunmayın bana..ölümcül bu sevda
Kirpiklerimde ağırlaşan tuzlu suların gel-git leriyle uzanıyorum taş uykulara…
Sıçrayarak uyanıyorum sensizlikte…
"söyle hangi durağa yaslanmaktasın.."
Aşk’a son ayaklanışımızda bulduğumuz o şiirkanayarak dökülüyor şimdi dudaklarımdan…
Gönlüm bomboş bir savaş alanı yağmaladığım kadar yağmalanıyorum..
Bu gece göğsümden kan sızıyorum…
Tam şuramdasol yanımda kaldı parmak izin…Keskin bir ışıkla gölgelendirdiğim gözlerini unutmadım…Bende kaldı işvebaz bakışların…Yeni sökülmüş bir tırnak acısı kadar sinsi bir ağrının koynundayım…
Uykusuzluk nöbetlerinin azdırdığı uyuyamam nöbetlerinde;
İçimdeki öfkenin yıldırımlarıyla yanıyor ormanlarca yeşil ağaçlarım…
“söyle hangi kapının eşiğindesin”
Sancılı bir sevinci yeni toplamışken dahakapkara hüzünler yerleşti içime…
oysa hesapsızca başlamıştım içimdekileri dökmeye.
Uzaktan başlamıştım çırpmaya ellerimi…
“söyle hangi yolculuğun başındasın”
Kaç kere bağırdım arkandan…yoktun…
O günden sonra bende sustum…
Şimdi ya vazgeçip düşeceğim bakışlarından
Ya da asacağım kendimi kirpiklerinin darağacına…
Ahh yüreğim …
Ala bir taysın daha..boş sözlere köpürüyor harflerin…
Yeter… doğ artık yeniden…vaktidir kendine rücu etmenin…
Öksür ve kekele …ve kus içinden öfkeni…
Ah deli Yüreğim;
Ölümcül sözler bunlar…yaşatamadım hiçbirini..
Çok kirlendik..kirlidir aşk…
Hasan Karadeniz...